سفارش تبلیغ
صبا ویژن

متخصص مغز و اعصاب

راهی برای کاهش اضطراب صبحگاهی وجود دارد؟

اضطراب صبحگاهی چیست؟

اگر شما هم هر روز صبح با استرس از خواب بیدار می‌شوید، باید بدانید که اضطراب صبحگاهی ریشه‌های روانی دارد و بسیار شایع است. این اضطراب، تعریف بالینی ندارد، اما معمولا آن را اضطرابی می‌شناسند که بلافاصله بعد از بیداری یا در ساعت اولیه‌ی بیداری در افراد ایجاد می‌شود. در این مقاله، انواع مختلف اضطراب صبحگاهی، علل ایجاد آن و در نهایت، چند نکته‌ی کاربردی برای کاهش و رهایی از آن را شرح خواهیم داد.
اضطراب صبحگاهی به‌ میزان شدیدی استرس‌زا است، چون باعث می‌شود فرد روزش را به بدترین شکل ممکن شروع کند. مواردی مانند اختلال وسواس فکری یا اختلالات اضطرابی که حالتی شدیدتر هستند نیاز به درمان و مراجعه به متخصص مغز و اعصاب دارند. ممکن است اضطرابِ صبحگاهی در طول روزهایی از بین برود، اما معمولا چون فرد روزش را با اضطراب صبحگاهی شروع می‌کند، تا زمانی که می خواهد مجددا به رختخواب برود هم میزان بالایی از استرس را با خود حمل خواهد کرد.

معمولا اضطراب‌های صبحگاهی صرفا اضطراب عمومی هستند. شما تنها با احساس اضطراب یا استرس در مورد روزی که پیش رو دارید و بدون داشتن حمله‌ی عصبی بیدار می‌شوید.
اما برخی از انواع اضطرابِ صبحگاهی وجود دارند که همراه با حالت‌های شدید سایر اختلالات اضطرابی، مثل اختلال هراس یا اختلال وسواس فکری هستند.

علل بروز اضطراب صبحگاهی

علل بروز اضطراب صبحگاهی

در بیش‌تر موارد، علت اضطراب فرد پیچیده‌تر از آن است که قابل حدس باشد. به طور کلی اضطراب حاصل چند دهه تجربه، ژنتیک اتفاقات و انتخاب‌های زندگی فرد است. عواملی که به اضطراب منجر می‌شوند، آن‌قدر زیاد هستند که شاید شناسایی دقیق دلیل آن را غیرممکن کرده‌اند.

اما به‌طور کلی، در مورد اضطرابِ صبحگاهی موضوع کمی ساده‌تر است، به دلیل این‌که لزوما و به تنهایی نوع خاصی از اضطراب محسوب نمی‌شود، بلکه یک واکنش به اضطرابی است که می‌تواند چند علت احتمالی داشته باشد. علت‌های احتمالی اضطراب عبارت‌اند از:

1. پیوستگی اضطراب

شایع‌ترین دلیلی که موجب اضطرابِ صبحگاهی در افراد می‌شود، این است که همواره در طول روز اضطراب دارند. پس از بیدار شدن از خواب، بدن‌شان سرشار از اضطراب در این مورد می‌شود که روزشان چگونه خواهد بود. این موضوع به‌ویژه در افرادی که شغل‌های پر استرسی دارند، شایع‌تر است. اما این امکان هم وجود دارد که فرد با احساس وحشت‌ یا حملات پانیک (که فرد از شدت اضطراب احساس مرگ و سکته دارد ) و سایر استرس‌های روزانه نیز مواجه شود. بیدار شدن از خواب موجب می‌شود، بدن‌ به‌خاطر احتمال داشتن یک روز پراسترس احساس ناراحتی کند و این احساس ناراحتی در قالب اضطرابِ صبحگاهی خود را نشان می‌دهد.

2. رژیم غذایی نامناسب

برخی افراد بلافاصله پس از بیدارشدن به سراغ قهوه یا غذای چرب می‌روند. مصرف این مواد منجر به افزایش عصبی بودن، اضطراب و استرس در زمان صبح می‌شود. البته نوشیدن مقدار کم قهوه معمولا باعث اضطراب نمی‌شود، ولی گاهی می‌تواند موثر باشد. این مواد همچنین ممکن است در بعضی افراد باعث بروز سردرد شوند که بر شدت آشفتگی آن ها می‌افزاید.

3. اختلال در کمیت و کیفیت خواب

داشتن اضطراب و استرس بر عادت‌های خواب هم تأثیر منفی دارند، و حتی منجر به داشتن خواب با‌کیفیت پایین هم می‌شود. با احتمال بالایی افرادی که خوب نمی‌خوابند، با اضطراب بیش‌تری هم بیدار خواهند شد، چون بدن‌شان در تلاش برای بازیابی خود از استرس‌های گذشته است. کابوس‌ها و حمله‌های هراس احتمالی در طول شب هم می‌توانند به احساس استرس و اضطراب بعد از بیداری شدت ببخشند.

4. داشتن تجربه‌های بد صبحگاهی

با وجودی که اغلب افراد به دلیل فشارهای استرس‌زا در ادامه‌ی روز اضطراب را تجربه می‌کنند، فقط برخی افراد دچار اضطرابِ صبحگاهی می‌شوند، به دلیل این‌که صبح روزهای گذشته‌ استرس زیادی را تحمل کرده‌اند. برای مثال، اگر برای چند روز متوالی در هنگام صبح و پس از بیدار شدن با همسرتان جروبحث کرده‌ باشید، احتمالا بدنتان با این هشدار بیدار می‌شود و این بیدارشدن اضطراب‌های بیش‌تری به‌ دنبال خواهد داشت.

واقعیت این است که در بیش‌تر موارد، اضطرابِ صبحگاهی به این دلیل ایجاد می‌شود که از نظر ذهنی در مورد اضطرابی که قرار است در طول روز تجربه کنید، هراس دارید. این امر نتیجه‌ی وجود اضطراب مستمر در زندگی است، و متأسفانه میان آ‌‌‌ن‌هایی که دارای علائم اضطراب هستند، بسیار شایع است.

مشکل دیگری که وجود دارد ماندگاری اضطرابِ صبحگاهی است. اگر یک‌بار صبح‌تان را با احساس اضطراب شروع کنید، احتمال این‌که هر روز صبح دوباره آن را احساس کنید، زیاد است. چون بدن‌تان با نگرانی در مورد اضطرابی از خواب بیدار می‌شود که منتظر تجربه‌‌ی آن از طرف شماست. درمان این مشکل بدون کمک گرفتن یا تغییر در سبک زندگی، دشوارتر خواهد بود.

چگونه می‌توان اضطراب صبحگاهی را برطرف کرد؟

چگونه می‌توان اضطراب صبحگاهی را برطرف کرد؟

برای رفع اضطرابِ صبحگاهی لازم است موارد زیر را در نظر بگیرید:

  • برطرف کردن اضطراب و استرس روزانه
  • شکستن ارتباط بین صبح و اضطراب
  • تغییر فعالیت‌های روزمره برای کاهش استرس صبح
  • کاهش ترس از روز پیش رو
    به‌خاطر داشته باشید که بیش‌تر اضطرابِ صبحگاهی‌ شما به دلیل افکار منفی‌تان درباره‌ی چگونگی گذراندن روز و مواجهه با استرس‌های آن است. بنابراین از راهکارهای مفید زیر برای جلوگیری از اضطراب صبحگاهی در آینده کمک بگیرید.

1. کاهش استرس‌های روزانه

این قدم بسیار اهمیت دارد. لازم است اطمینان یابید که با تمام وجود آماده‌ی مواجهه با هر روزتان هستید و استرس زیادی را تجربه نخواهید کرد. اضطرابِ صبحگاهی رابطه‌ی مستقیمی با میزان علاقه‌ی شما به روز پیش رویتان دارد. اگر فکر کنید که روزتان پراسترس خواهد بود، اضطراب‌تان هم افزایش می‌یابد. برای انجام بهتر این گام، ابتدا لازم است دلیل استرس‌تان را کشف کنید.

شغلتان را از یک‌نواختی خارج کنید.

اگر شغلتان با استرس زیادی همراه است، به‌دنبال راه‌های لذت بردن از آن باشید. حتی اگر در یکی از بدترین شغل‌های دنیا هم کار کنید، می‌توان راه‌هایی برای افزایش کیفیت کارتان یا افزایش لذت بردن از آن پیدا کرد. سعی کنید انجام کار را برای خودتان جالب‌تر کنید تا استرسی که تجربه می‌کنید، کاهش یابد.

مشکلات زناشویی‌تان را حل و فصل کنید

افرادی که در رابطه با همسرشان مشکل دارند، حتما باید به این مشکلات رسیدگی کنند. اگر منفعل باشید و انتظار حل شدن خودبخودی همه‌چیز را داشته باشید، به جایی نخواهید رسید. اگر در طول روز آن‌قدر استرس دارید که با اضطرابِ صبحگاهی از خواب بلند می‌شوید و واقعا به دنبال رفع آن هستید، لازم است به سرعت تغییراتی در سبک زندگی‌تان ایجاد کنید.

تفریح کنید

شاید دلیل استرس‌تان حس یکنواختی و خوش نگذراندن در زندگی‌ است. در این صورت لازم است برای رفع این مسئله، تغییراتی در برنامه‌های زندگی‎تان ایجاد کنید. به باشگاه‌های ورزشی بروید و وقت بیش‌تری با دوستان‌تان بگذرانید. هر کاری که می‌خواهید انجام دهید، لذت بردن از آن را هم در نظر داشته باشید.

همه‌ی این مثال‌ها فقط برای نمونه هستند. آن‌چه در نهایت برای انجامش تصمیم می‌گیرید، باید بر مبنای دلیل ایجاد استرس و اضطراب‌تان باشد. فقط در این صورت است که می‌توانید اطمینان یابید قدم‌های لازم برای مقابله با آن را برداشته‌اید. اما در طول این فرایند به خودتان یادآوری کنید که رسیدگی به استرس‌تان، بهترین راه برای اطمینان از این است که دیگر بیدار شدن با اضطراب صبحگاهی را به یک روز پراسترس پیوند نمی‌زنید.

پیاده روی یا ورزش

2. پیاده‌روی یا ورزشی

راهکار دیگری که می‌توانید انجام دهید ورزش است. ورزش کردن را به عنوان اولین کاری که هر روز صبح باید انجام دهید، برنامه‌ریزی کنید. ورزش، به‌ویژه پیاده‌روی سریع، اگر از لحاظ فیزیکی قادر به انجامش باشید، موجب از بین رفتن هورمون‌های استرس و آزادسازی انتقال‌دهنده‌های عصبی در مغزتان را می‌شود. به علاوه ماهیچه‌ها‌یتان را خسته می‌کند و به طور کلی منجر به بهبود کلی سلامت ذهنی و جسمی‌تان خواهد شد.
پژوهش‌ها همواره ثابت کرده‌اند که ورزش روزانه به اندازه‌ی برخی داروهای مهم کاهنده‌ی اضطراب یا حتی قدرتمندتر از آن‌ها عمل می‌کند. وقتی صبح بیدار می‌شوید، بدن‌تان انرژی زیادی در زمان استراحت و خواب ذخیره کرده و همه‌ی این اضطراب باید کاهش پیدا کند تا روز بهتری داشته باشید. ورزش پس از بیداری، مثل دویدن، دوچرخه‌سواری یا هر فعالیت دیگری که می‌توانید انجام دهید، سریع‌ترین و بهترین روش برای کاهش قابل ملاحظه‌ی اضطراب است.

3. انجام تمرین‌های تفکر مثبت

گاهی اضطراب صبحگاهی از تفکر منفی ناشی می‌شود. کسی که اضطرابِ صبحگاهی دارد، با این ذهنیت از خواب بیدار می‌شود که قرار است روز پراسترسی را تجربه کند و همین تفکر به اضطراب منجر می‌شود. شاید خود فرد متوجه شکل‌گیری چنین ذهنیتی نباشد، اما در واقع تفکر منفی بر احساس اضطراب در شروع روز موثر است.
اگر شما هم چنین حالتی دارید، لازم است خودتان را متعهد به انجام تمرین‌های تفکر مثبت کنید. البته در نظر داشته باشید که اثرگذاری این تمرین‌ها برای برخی افراد ماه‌ها زمان خواهد برد، اما تاثیر آن در افزایش تفکر مثبت ثابت شده است. در این صورت در زمان بیدار شدن، آن‌قدرها هم از آغاز روز وحشت نخواهید داشت. برخی از این تمرین‌ها عبارتند از:

جمله‌های تأکیدی

جمله‌های تأکیدی برای همه تاثیر ندارند، اما می‌توانند مفید باشند. در واقع جمله‌های تأکیدی، عبارت‌های مثبتی هستند که باید در زمانی که حس خوبی ندارید، مدام برای خودتان تکرار ‌کنید. شاید در ابتدا بی فایده یا حتی احمقانه به‌نظر برسند، اما در بلندمدت دیدگاهتان به زندگی را بهبود خواهند داد.

یادداشت‌های صبحگاهی

چه خودتان این کار را انجام دهید یا از دوستتان بخواهید برای‌تان انجام دهد، به هر حال باید هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوید، یادداشت مثبتی جایی در خانه قرار داده شده باشد. این یادداشت‌ها باید هر روز تغییر کنند و شامل عبارت‌هایی شبیه به «امروز لبخند بزن» یا «کارت عالیه»! باشند. این یادآوری‌های صبحگاهی شاد هم عملکردی شبیه به جمله‌های تأکیدی دارند؛ تنها تفاوت‌شان این است که جالب‌تر هستند و می‌توانند مطابق علایقتان باشند.

روزنگاری مثبت
روزنگاری مثبت

یکی دیگر از کارهای مفید این است که هر شب یا هر روز صبح، درباره‌ی اتفاقات فوق‌العاده‌ای که در زندگی‌تان تجربه کرده‌اید یا قرار است تجربه کنید، در یک دفترچه بنویسید. برای انجام این کار باید نگرش منفی‌تان را به‌حداقل برسانید تا مجبور شوید به چیزهای مثبت فکر کنید. با گذشت زمان در طول روز چیزهای مثبت بیش‌تری خواهید دید.

هدف‌گذاری

در نهایت، لازم است برای خودتان هدف تعیین کنید. این کار برای مواقعی که فکر می‌کنید انگار هیچ راهی در زندگی ندارید، بسیار مفید است. یک هدف کلی به همراه اهداف کوچک‌تر در زیر آن فهرست کنید. هر کدام از این اهداف کوچک باید تاریخی داشته باشند که در آن زمان محقق شود. همه‌ی‌ این موارد را در یک تقویم مشخص کنید. هدف گذاری باعث ایجاد انگیزه در هر روزتان و کمک به مقابله با برخی از دلایل اصلی اضطراب و منفی‌نگری می‌شود.
آیا این کارها به‌سرعت حال مثبتی در شما ایجاد می‌کنند؟ دادن پاسخ مثبت به این پرسش دشوار است. اما هرچه مثبت‌تر باشید، احساس بهتری نسبت به روزتان خواهید داشت و هرقدر احساس بهتری داشته باشید، ‌احتمال کاهش اضطراب صبحگاهی‌تان بالاتر خواهد رفت.

کاهش اضطراب

در نهایت، مهم‌ترین قدم، مقابله با اضطراب‌تان است. اکثر افراد در زمان صحبت در مورد کنترل اضطراب‌شان، به‌دنبال رفع‌ورجوع سریع آن هستند. اما کاهش اضطراب اصلا چیزی نیست که در کوتاه مدت و یک شبه حاصل شود. چه بخواهید خودتان در خانه به درمان اضطرابتان اقدام کنید یا از دیگران و حتی پزشک متخصص کمک بگیرید، باید مطمئن باشید که به زندگی بدون اضطراب متعهد هستید. اگر در این کار مداومت داشته باشد، مطمئنا کم‌تر به اضطراب صبحگاهی دچار خواهید شد.


راههایی برای درمان صرع

درمان صرع چگونه است؟

بیشتر افراد مبتلا به صرع قادر به کنترل و مدیریت این بیماری هستند. موفقیت در مدیریت و درمان صرع تا حد زیادی به شدت علائم صرع ، سلامت عمومی فرد و شیوه‌ی پاسخ‌گویی او به درمان بستگی دارد. برخی روش‌های درمان صرع عبارتند از:

داروهای ضد صرع (ضد تشنج و انعقاد): در صورتی که این داروها مطابق با تجویز پزشک متخصص مغز و اعصاب مصرف شوند، تاثیر خوبی در کاهش تعداد تشنج‌ها دارند و حتی در برخی افراد می‌توانند تشنج را به طور کامل حذف کنند.
رژیم کتوژنیک: این رژیم غذایی با داشتن چربی زیاد و کربوهیدرات کم، مناسب بیمارانی است که نتیجه‌ی موثری از درمان‌های دیگر دریافت نکرده‌اند.
محرک امواج عصبی یا VNS: با قرار دادن این وسیله زیر پوست سینه اعصاب گردنی تحریک و از تشنج جلوگیری خواهد شد.
جراحی مغز: در این روش، جراح بخشی از مغز که موجب تشنج است را برداشته یا اصلاح می‌کند.
پژوهشگران هم‌چنان به تحقیقاتشان ادامه می‌دهند تا بهترین روش درمان صرع را بیابند. برای مثال تحریم مغزی یکی از درمان‌هایی است که در آینده به کار گرفته خواهد شد. در این روش الکترودی درون مغز و ژنراتوری درون سینه قرار داده می‌شود. امواجی که ژنراتور به سمت مغز ارسال می‌کند موجب کاهش تعداد تشنج‌ها می‌گردد. یکی دیگر از روش‌های در حال مطالعه ساخت دستگاهی مشابه دستگاه تنظیم‌کننده ضربان قلب است که با بررسی الگوی فعالیت‌های مغزی و ارسال شارژ الکتریکی یا دارو به مغز تشنج را متوقف خواهد کرد. به علاوه روش‌های کم‌تهاجمی جراحی و پرتوجراحی نیز در حال بررسی و مطالعه بیش‌تر نوسط محققان هستند.

داروهای درمان صرع چیست؟

داروهای درمان صرع چیست؟

همان‌طور که گفتیم، اولین گزینه برای درمان صرع استفاده از داروهای ضدتشنج است. البته این داروها با تاثیر بر انتقال‌دهنده‌های عصبی و کاهش فعالیت‌های الکتریکی منجر به تشنج، فقط موجب کاهش شدت و تعداد تشنج‌ها می‌شوند و توانایی توقف یک تشنج در حال وقوع را ندارند. روش جذب این داروها به این صورت است که ابتدا از طریق معده جذب شده و پس از ورود به جریان خون، به مغز می‌رسند. در نهایت نیز با عبور از مجاری هاضمه از طریق ادرار از بدن خارج می‌شوند.
داروهای ضدتشنج موجود در بازار بسیار متنوع هستند. برخی از رایج‌ترین داروها عبارتند از:

  • لوتیراستام (کِپرا)
  • توپیرامات (توپاماکس)
  • لاموتریژین (لامیکتال)
  • اتوسوکسیماید (زارونتین)
  • کاربامازپین (تگرتول)
  • والپروئیک اسید (دپاکوت)
    پزشک با توجه به نوع تشنج بیمار، دارویی خاص یا ترکیبی از داروها که در شکل‌های مختلفی مانند تزریقی، قرص و شربت وجود دارند را تجویز می‌کند. میزان مصرف این داروها معمولا 1 تا 2 بار در روز است و برای شروع به منظور عادت بدن به ماده دارویی باید از کمترین دُز ممکن شروع کرد. ولی در نظر داشته باشید که برای کاهش عوارض جانبی مانند ناسازگاری با بدن، سرگیجه، خستگی، خارش و تحریک پوستی، مشکلات حافظه و در موارد بسیار نادر تورم کبد یا سایر اندام‌ها و یا افسردگی، داروها همواره باید مطابق با دستورالعمل تجویزی پزشک مصرف شوند.
    اگرچه صرع در افراد مختلف با علائم متفاوتی ظاهر می‌شود ولی معمولا دارودرمانی در بهبود بیشتر بیماران تاثیر بالایی دارد. در کودکان در صورت قطع تشنج، امکان قطع مصرف داروها با نظر پزشک ایجاد می‌شود.

رژیم غذایی مناسب برای درمان صرع

رژیم غذایی مناسب برای درمان صرع

معمولا برای کودکانی که به صرع مبتلا هستند، رژیم غذایی کتوژنیک توصیه می‌شود. این رژیم غذایی حاوی چربی زیاد و کربوهیدرات اندک است و بدن را وادار به فرایند کتوسیز (ketosis) می‌کند. یعنی بدن به‌جای گلوکز از چربی برای تولید انرژی استفاده خواهد کرد. البته لازم است افرادی که این رژیم را رعایت می‌کنند به‌خصوص کودکان، برای حفظ توازن و تعادل بدنی حتما تحت نظر پزشک یا متخصص تغذیه قرار داشته باشند، چون رژیم کتوژنیک مستلزم ایجاد توازن میان چربی، کربوهیدرات و پروتئین‌ها است.

اثربخشی و نتیجه‌ی این رژیم برای همه‌ی بیماران یکسان نیست. برای بعضی از انواع تشنج‌ها موثرتر است و در صورت رعایت ‌درست و کامل، موجب کاهش تعداد تشنج‌ها می‌شود.
رژیم دیگری که بیش‌تر برای نوجوانان و بزرگسالان موثر است، «اتکینز تعدیل‌شده» نام دارد. در این رژیم هم تمرکز اصلی بر میزان مصرف چربی زیاد و مقدار مصرف کربوهیدرات تحت کنترل است. در 50درصد از بزرگسالانی که از رژیم اتکینز استفاده کرده‌اند، دفعات تشنج‌ تنها پس از چند ماه مصرف کاهش یافته است. با توجه به این‌که رژیم‌ها حاوی چربی و مقدار کمی فیبر هستند، یبوست از عوارض احتمالی آن‌ها خواهد بود. لازم است پیش از شروع هر رژیم غذایی با پزشکتان مشورت کنید تا از جذب مواد مغذی لازم و حیاتی برای بدن مطمئن شوید. توجه داشته باشید که در همه‌ی انواع رژیم غذایی عدم مصرف غذاهای فرآوری‌شده مفید خواهد بود.

آیا جراحی روش مناسبی برای درمان صرع است؟

در مواردی که دارودرمانی تاثیری در کاهش و کنترل تشنج‌ها نداشته باشد، گزینه‌ی جراحی در نظر گرفته می‌شود. رایج‌ترین روش جراحی به منظور درمان صرع تکه‌برداری یا جراحی لوبکتومی موقتی است. به این صورت که با برداشتن تکه‌ای از مغز که علت بروز تشنج است ( معمولا بخشی از لوب گیجگاهی) زمینه‌ی توقف تشنج‌ها فراهم می‌شود. گاهی در حین این عمل جراحی فرد هوشیار نگه داشته می‌شود تا پزشکان از برداشتن قسمت‌هایی از مغز که با عملکردهای مغزی مانند بینایی، شنوایی، تکلم و حرکت در ارتباط هستند، پرهیز ‌کنند.
اگر قسمتی از مغز که دلیل ایجاد تشنج است خیلی بزرگ یا حیاتی باشد از روش جراحی دیگری با نام «برش‌های چندگانه زیر نرم شامه‌ای (M.S.T) استفاده می‌شود. در این روش جراحی برای ایجاد وقفه در مسیر عصبی، برش‌هایی در مغز ایجاد می‌شود که موجب توقف گسترش تشنج به سایر بخش‌های مغز خواهد شد. بنابراین بیماران پس از این جراحی‌ها قادر به کاهش یا حتی توقف کامل مصرف داروها هستند.
البته هر عمل جراحی عوارض خاص خود را نیز دارد. گاهی این جراحی‌ها موجب ایجاد عوارض و پیامدهای ناشی از بیهوشی، خونریزی و عفونت یا تغییرات شناختی در فرد می‌شوند. قبل از اقدام برای جراحی، حتما در مورد مزایا و معایب آن اطلاعات کامل کسب و با پزشکتان مشورت کنید.

آیا میان صرع و رفتار رابطه‌ای وجود دارد؟

معمولا کودکان مبتلا به صرع بیش از سایر کودکان با مشکلات رفتاری و یادگیری مواجه می‌شوند، بااین‌حال هنوز وجود ارتباط کاملا مشخص میان صرع با رفتار و یادگیری ثابت نشده است. آمارها نشان می‌دهد که 15 تا 35 درصد از کودکانی که به مشکلات ذهنی دچارند صرع را هم تجربه می‌کنند. بنابراین احتمال یکسان بودن ریشه‌ی این مشکلات وجود دارد. همچنین سردرد یکی از شایعترین شکایت بیماران مبتلا به صرع مقاوم به درمان است. به منظور درمان سردرد در این بیماران لازم است ارتباط و شیوع انواع سردرد در آنها بررسی شود.

به طور کلی نیز در برخی افراد، دقایق یا ساعاتی قبل از وقوع تشنج تغییرات رفتاری به‌وجود می‌آید که دلیل آن فعالیت غیرعادی مغز در اثر تشنج است. این تغییرات رفتاری شامل موارد زیر هستند:

  • بیش‌فعالی
  • کج‌خلقی
  • ازدست‌دادن تمرکز
  • تهاجم.
    به علاوه کودکان مبتلا به صرع همواره نگران هستند و اغلب منزوی می‌شوند. به دلیل عدم آگاهی از زمان و مکان احتمالی وقوع حمله‌ها و داشتن استرس ناشی از احتمال وقوع تشنج در حضور دوستان و همکلاسان، همواره در زندگی‌شان سطوحی از ناامنی را تجربه می‌کنند. آمارها نشان می‌دهد که 30 تا 70 درصد مبتلایان به صرع از افسردگی و اضطراب یا هردو رنج می‌برند.
    بیش‌تر کودکان با گذشت زمان یاد خواهند گرفت که چگونه خود را با شرایط‌شان تطبیق دهند، اما در کودکانی که با این موضوع کنار نمی‌آیند، گوشه‌گیری و انزوای اجتماعی تا بزرگسالی ادامه می‌یابد.

مصرف داروهای ضدتشنج نیز بر رفتار بیماران اثرگذار است. معمولا این مشکل با تغییر یا تنظیم مصرف دارو حل می‌شود. لازم است مشکلات و تغییرات رفتاری با پزشک در میان گذاشته شوند. پیگیری روش‌های درمان صرع نیز می‌تواند به‌شکل انفرادی، خانوادگی و همراه با گروهی از بیماران صورت گیرد.

تاثیر صرع بر زندگی روزمره

تاثیر صرع بر زندگی روزمره

صرع بیماری مزمنی است که در بسیاری از ابعاد زندگی فرد تاثیر منفی دارد. به دلیل غیر قابل پیش‌بینی بودن زمان وقوع تشنج، فعالیت‌های روزانه و استقلال فرد مبتلا به‌شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد. برای مثال موقعیت‌هایی مانند تردد از یک خیابان شلوغ برای فرد مبتلا خطرناک خواهد بود. به همین دلیل در برخی کشورها برای رانندگی افراد مبتلا به صرع ممنوعیت‌های قانونی وجود دارد. البته این قوانین در مناطق مختلف متغیر است.

دیگر مشکلات این بیماری شامل موارد زیر است:

  • بحران صرعی یا صرع پایدار؛ یعنی خطر عود تشنج بدون هشیارشدن و وقفه در فواصل آن.
  • بحران صرعی؛ آسیب دائمی و‌ جدی به بدن پس از تشنج‌های طولانی (بیش از 5 دقیقه).
  • مرگ ناگهانی؛ که البته فقط در یک درصد از افراد مبتلا رخ می‌دهد.

علاوه بر روش درمانی مناسب و پیگیری و مراجعه منظم به پزشک، رعایت موارد زیر نیز می‌توانند مفید باشند:

  • رعایت رژیم غذایی سالم و انجام ورزش‌های مناسب؛
  • آموزش عملیات و اقدامات لازم در زمان وقوع تشنج به نزدیکان؛
  • تعیین و قابل پیش‌بینی کردن روند تشنج‌ها با یادداشت‌برداری درباره‌ی حالات، زمان و علائم تشنج‌ها؛
  • کمک‌گرفتن از متخصص برای جلوگیری از افسردگی و اضطراب ناشی از صرع؛
  • استفاده از دست‌بند هشداردهنده در زمان وقوع تشنج برای آگاه‌کردن دیگران؛
  • عضویت در انجمن‌های حمایت از بیماران مبتلا به صرع.

آیا صرع درمان قطعی دارد؟

آیا صرع درمان قطعی دارد؟

روشی قطعی برای درمان صرع وجود ندارد، اما تشخیص به موقع و اقدام زودهنگام برای درمان آن بسیار اهمیت دارد. به دلیل این‌که از بروز آسیب‌های حاد مغزی ناشی از تشنج‌های طولانی‌مدت و کنترل‌نشده و مرگ بی‌دلیل و ناگهانی در بیمار جلوگیری می‌کند. صرع و به‌طورکلی، تشنج‌ها با کمک دارودرمانی به‌خوبی قابل کنترل و مدیریت هستند. بنابراین، درمان صحیح و مناسب نقش مهمی در بهبود وضعیت بیمار ایفا می‌کند و کیفیت زندگی‌اش را به میزان قابل‌ توجهی تحت تأثیر قرار خواهد داد.

در مورد جراحی نیز همان‌طور که قبلا گفتیم 2 نوع جراحی مغزی انجام می‌شود. در روش اول با برداشتن ناحیه‌ای از مغز که موجب ایجاد تشنج است، به کاهش و توقف تشنج‌ها کمک می‌شود. در صورتی که ناحیه‌ی مسئول در ایجاد تشنج‌ها در مغز بزرگ و حیاتی باشد، جراح با ایجاد برش‌هایی در مغز از روش دیسکانکشن یا قطع ارتباط مسیر عصب استفاده می‌کند تا از گسترش تشنج به سایر نواحی مغز جلوگیری شود.

پژوهش‌ها نشان می‌دهد که در 81 درصد افراد دچار صرع حاد، 6 ماه پس از جراحی، تشنج به ‌طور کامل یا تقریبی متوقف می‌شود و پس از 10 سال، 72 درصد از بیماران کاملا یا به شکل تقریبی دیگر دچار تشنج نمی‌شوند. پژوهش و مطالعه به منظور یافتن روش‌های درمانی گوناگون صرع در حال توسعه است.

خلاصه ای از حقایق و آمارها در مورد صرع

  • 65 میلیون نفر در جهان به صرع مبتلا هستند.
  • 15 تا 30 درصد کودکان دارای مشکلات ذهنی، مبتلا به صرع نیز هستند.
  • 30 تا 70 درصد از مبتلایان به صرع از افسردگی و اضطراب یا هردو رنج می‌برند.
  • بیش از 500 ژن به‌نوعی در ایجاد صرع نقش دارند.
  • در بیش‌تر افراد، احتمال ابتلا به صرع پیش از 20 سالگی تنها یک درصد است. اما داشتن والدینی که به‌طور ارثی دچار این بیماری هستند، احتمال ابتلا به بیماری را در فرزندان به 2 تا 5 درصد می‌رساند.
  • در بیش‌تر افراد بالای 35 سال، سکته عامل اصلی بیماری صرع است. ولی در 6 نفر از هر 10 بیمار علت بیماری غیرقابل تشخیص است.
  • 60 تا 70 درصد از مبتلایان پس از استفاده از داروها برای اولین بار نتایج مثبت می‌گیرند و 50 درصد پس از 2 تا 5 سال مصرف دارو و عدم وقوع تشنج قادر به ترک دارودرمانی هستند.
  • بیش از 50 درصد بیمارانی که با دارودرمانی معالجه نمی‌شوند، با رعایت رژیم کتوژنیک بهبود می‌یابند. هم‌چنین نیمی از بزرگسالانی که از رژیم اتکینز تعدیل‌شده بهره می‌برند، تشنج‌های کمتری را تجربه می‌کنند.
  • یک‌سوم افراد مبتلا به صرع به دلیل عدم یافتن راهکار درست مدیریت بیماری، بهبود نمی‌یابند.
  • یک درصد از مبتلایان به مرگ ناگهانی دچار می‌شوند.

بیماری صرع ؛علائم و راههای تشخیص آن!

بیماری صرع چیست؟

صرع چهارمین بیماری عصبی رایج در دنیاست که بیش از 65 میلیون نفر در دنیا از آن رنج می‌برند. احتمال ابتلا به صرع در همه‌ی سنین وجود دارد، ولی بیش‌تر در کودکان (3 تا 6 سال) و افراد مسن (بالای 55 سال) و به میزان نامحسوسی در مردان بیش‌تر از زنان ظاهر می‌شود. تشنج‌های مکرر و غیرقابل تشخیص نشانه‌ی اصلی این بیماری مزمن هستند که از نظر شدت و ضعف علائم بروز با یک‌دیگر تفاوت دارند.
در صورتی که شدت تشنج قوی باشد، همراه با اسپاسم و انقباض عضلانی غیرقابل‌ کنترل است که از چند ثانیه تا چندین دقیقه طول خواهد کشید. ولی زمان بروز تشنج‎‌های ضعیف فقط چند ثانیه است و در این زمان بسیار کوتاه، فرد دچار عدم هوشیاری می‌شود، به همین دلیل به ‌سختی قابل شناسایی‌ هستند.
دلیل ایجاد صرع، بروز اختلال در انتقال پیام‌های عصبی بین سلول‌های مغز است و تاکنون درمان مشخصی برای آن شناسایی نشده، البته به کمک دارو و سایر راهکارها قابل کنترل است. با این وجود، پژوهش‌ها نشان می‌دهند که یک سوم بیماران مبتلا به صرع حتی با دریافت درمان‌های دارویی مختلف هم دچار تشنج‌های غیرقابل کنترل می‌شوند. حمله‌های تشنجی صرع می‌تواند فرد را با گیجی و عدم هوشیاری مواجه کند. به نحوی که در پایان‌ تشنج فرد حتی به یاد نخواهد داشت که چه اتفاقی برایش رخ داده است و تا مدتی احساس ناراحتی و بیماری خواهد داشت.
در صورت بروز حملات تشنجی حتما به پزشک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید.

بیماری صرع چه نشانه‌ها و علائمی دارد؟

بیماری صرع چه نشانه‌ها و علائمی دارد؟

در هر فردی و وابسته به شدت بیماری، صرع با نشانه‌های متفاوتی ظاهر می‌شود. ولی اصلی‌ترین نشانه‌ی صرع، تشنج است. انواع تشنج با توجه به علائم فعالیت‌های غیرطبیعی مغز، به سه گروه زیر طبقه‌بندی می‌شوند.

تشنج پارشیل ساده

این نوع تشنج با بیهوشی همراه نیست و علائم آن شامل تغییر در حواس پنج‌گانه، سرگیجه، انقباض و اصطلاحا مور‌مورشدن ماهیچه‌ها است.

تشنج پارشیل پیچیده

بر خلاف نوع ساده، با از دست‌دادن هوشیاری همراه است و نشانه‌های آن انجام حرکات تکرارشونده، عدم واکنش و پاسخ‌گویی و خیره شدن به یک نقطه است.

تشنج گسترده

این تشنج با تحت تأثیر قرار دادن تمام مغز در شش مدل روی می‌دهد:
– تشنج غیابی: به این تشنج «صرع کوچک» نیز گفته می‌شود و اغلب در کودکان رخ می‌دهد. از علائم آن حرکات تکرارشونده مثل لرزش لب‌ها، چشمک‌زدن و خیره‌ماندن نگاه به یک نقطه است. این تشنج ممکن است بصورت خوشه‌ای رخ دهد و باعث بیهوشی کوتاه مدت شود.
– تشنج تونیک: در این نوع تشنج سفتی ماهیچه‌ها و عضلات دیده می‌شود. معمولا بر عضلات کمر، بازوها و پاها تاثیر می‌گذارد و حتی ممکن است باعث زمین خوردن فرد شود.
– تشنج آتونیک: تشنج آتونیک نیز با از دست دادن کنترل عضلات در فرد موجب سقوط ناگهانی می‌شود.
– تشنج کلونیک: در این حالت ماهیچه‌های بازو، صورت و گردن به‌شدت دچار تکان‌های نامنظم، سریع و مکرر می‌شوند.
– تشنج میوکلونیک: در این نوع تشنج هم دست و پا دچار انقباض و پرش‌های ناگهانی و غیرارادی می‌شوند.
– تشنج تونیک-کلونیک: این تشنج که به آن «صرع بزرگ» نیز گفته می‌شود، شدیدترین نوع صرع است و می‌تواند موجب از دست دادن ناگهانی هوشیاری، تکان‌خوردن، لرزش و سفت شدن بدن، گاز‌گرفتن زبان، و حتی ازدست‌دادن کنترل ادرار و مدفوع شود.

بروز تشنج دلایل متعددی دارد. مانند:

  • بروز تب شدید؛
  • آسیب و ضربه به سر؛
  • قند خون بسیار پایین.
  • ترک مصرف الکل؛

محرک‌های تشنج در بیماران مبتلا به صرع چیست؟

محرک‌های تشنج در بیماران مبتلا به صرع چیست؟

بعضی از محرک ها موجب ایجاد و تحریک برخی بیماری ها از جمله سردرد نیز می‌شوند. در بررسی‌های صورت گرفته بر روی بیماران صرع موارد و موقعیت‌هایی مورد شناسایی قرار گرفته‌اند که موجب تحریک تشنج می‌شوند. برخی از این عوامل عبارتند از:

  • مصرف بعضی از مواد غذایی، پرخوری یا نخوردن وعده‌های غذایی؛
  • الکل، کافئین، برخی از داروها و مواد مخدر؛
  • استرس؛
  • کم‌خوابی؛
  • بیماری و تب؛
  • نورهای درخشان و لامپ‌های چشمک‌زن.
    البته معمولا مجموعه‌ای از این عوامل موجب بروز تشنج می‌شوند و وجود تنها یک عامل نمی‌تواند محرک تشنج باشد. به علاوه، تشخیص محرک‌ها کار ساده‌ای نیست. یک روش‌ کاربردی به منظور تشخیص دلایل تشنج، یادداشت و بررسی موارد قابل توجه در هر تشنج پس از بروز آن است. این کار موجب پیش‌بینی روند وقوع تشنج در فرد نیز خواهد شد.
    موارد مهمی که می‌توانید یادداشت کنید، شامل:
  • فعالیت‌هایی که تشنج در زمان انجامشان ظاهر شده است؛
  • اتفاقاتی که همزمان با بروز تشنج رخ داده‌اند؛
  • هر عامل استرس‌زا و غیرمعمول؛
  • تاریخ و زمان بروز تشنج؛
  • صداها و بوهای موجود در فضا؛
  • میزان خواب شب گذشته و احتمال خستگی؛
  • احوال فرد، قبل و بعد از تشنج
  • و غذایی که تشنج با خوردن آن ایجاد شده است و فاصله زمانی بین میان مصرف غذا با حمله‌ی عصبی.
    بررسی موارد گفته شده برای تعیین میزان اثربخشی داروها نیز موثر هستند. در مورد یاداشت‌ها با پزشک معالج صحبت کنید تا در روند تجویز دارو یا درمان‌های دیگر، آن‌ها را در نظر بگیرد.

به طور کلی چه دلایلی موجب بروز بیماری صرع می‌شود؟

علت مشخصی برای وقوع این بیماری شناخته نشده، اما دلایل متعددی می‌توانند موجب تشنج شوند از جمله:

  • بیماری‌های شدید و تب بالا؛
  • آسیب مغزی (داخل‌جمجمه‌ای)؛
  • ایجاد زخم پس از ضربه به مغز (صرع پس از ضربه)؛
  • تومور مغزی یا کیست؛
  • سکته که از عوامل اصلی صرع در افراد بالای 35 سال است؛
  • سایر بیماری‌های عروقی؛
  • آلزایمر یا زوال عقل؛
  • کمبود اکسیژن‌رسانی به مغز؛
  • بیماری‌های عصبی، ژنتیکی و اختلالات رشد (اختلالات روانی مختلف)؛
  • مادر معتاد، آسیب‌های قبل از تولد مخصوصا شکل‌گیری ناقص مغز و کمبود اکسیژن در هنگام تولد؛
  • بیماری‌های عفونی مانند ایدز و مننژیت؛

آیا ژنتیک و وراثت هم در وقوع صرع نقش دارد؟

آیا ژنتیک و وراثت هم در وقوع صرع نقش دارد؟

با وجود تأثیر وراثت در ابتلا به بیماری صرع و وجود صرع در خانواده‌ها به صورت ارثی، امکان این‌که یک فرد بر اثر عوامل ارثی به صرع مبتلا شود بسیار کم است و بسیاری از فرزندانی که والدین‌شان دچار این بیماری هستند، هرگز به صرع مبتلا نشده‌اند. به‌ طورکلی احتمال ابتلا به این بیماری برای هر فرد عادی تا سن 20 سالگی یک‌ درصد است. ولی برای فردی که والدینش به بیماری صرع ارثی دچار باشند، احتمال ابتلا به صرع 2 تا 5 درصد خواهد بود.
نکته‌ی قابل توجه این است که عوامل ژنتیکی موجب اثرپذیری بیش‌تر فرد از عوامل محیطی و محرک تشنج می‌شود. بررسی‌ها نشان داده که احتمالا بیش از 500 ژن در بروز بیماری صرع نقش دارند. در صورتی که به دلایل ژنتیکی آستانه‌ تشنج در فرد پایین باشد، در مقابل محرک‌های تشنج آسیب‌پذیرتر است و اگر آستانه‌ تشنج در فردی بالا باشد، احتمال تشنج در او کاهش خواهد یافت.

روشن است که اگر والدین بنا به دلایلی مانند سکته یا ضربه به سر دچار صرع شده باشند، احتمال ابتلای فرزندان به این بیماری افزایش پیدا نخواهد کرد. توبروز اسکلروسیز و نوروفیبروماتوز از جمله بیماری‌های ژنتیکی‌ای هستند که ممکن است باعث تشنج شوند. صرع باعث نازایی نخواهد شد. تنها مشکلی که ایجاد می‌شود، تاثیر مصرف داروهای کنترل صرع در زمان بارداری بر روی جنین است. هرگز خودسرانه مصرف داروها را قطع نکنید و قبل از بارداری یا به‌محض اطلاع از بارداری درباره‌ی مصرف داروها با پزشک متخصصتان صحبت کنید. هم‌چنین بهتر است افراد مبتلا به صرع پیش از اقدام به تشکیل خانواده با مشاور ژنتیک گفت‌وگو کرده و آگاهی‌های لازم را کسب نمایند.

چگونه صرع را تشخیص دهیم؟

چگونه صرع را تشخیص دهیم؟

بروز تشنج مهمترین نشانه‌ی صرع است و به طور کلی می‌تواند علامت یک مشکل پزشکی جدی باشد. اگر مشکوک هستید که دچار تشنج شده‌اید، سریعا به پزشک مراجعه کنید. پزشک با بررسی سابقه‌ی پزشکی‌ و علائم‌ شما، آزمایش‌های لازم برای تشخیص نوع بیماری‌تان را تجویز خواهد کرد که معمولا آزمایش‌هایی در حوزه‌ی اعصاب برای تعیین توانایی حرکتی و عملکرد روانی هستند.

البته پزشکان برای تشخیص قطعی بیماری صرع عوامل دیگری که موجب تشنج می‌شوند را هم به صورت کامل مورد بررسی قرار می‌دهند. به این منظور با انجام آزمایش‌هایی برای بررسی دقیق خون مانند شمارش کامل خون (هوموگرام) و مطالعه‌ی شیمی‌ خون موارد زیر آزمایش و بررسی می‌شود:

  • سطح گلوکز خون؛
  • علائم بیماری‌های عفونی؛
  • عملکرد کبد و کلیه‌ها؛
    یکی از متداول‌ترین آزمایش‌ها برای تشخیص صرع، آزمایش الکتروانسفالوگرام (EEG) است که خوشبختانه انجام آن درد و فشاری به همراه ندارد. در این آزمایش ابتدا دو الکترود به جمجمه متصل می‌شود و از فرد خواسته می‌شود تا فعالیت‌های خاصی را انجام دهد. گاهی‌ نیز با انجام این آزمایش در هنگام خواب، عملکرد مغزی فرد ثبت می‌شود. به هر حال، چه فرد تشنج داشته باشد یا نداشته باشد، وجود تغییرات در الگوهای امواج مغزی طبیعی در صرع امری رایج است.

سایر آزمایش‌های تصویربرداری از مغز برای تعیین دلایل وقوع تشنج و مشکلات مغزی عبارتند از:

  • سی‌تی‌اسکن؛
  • MRI؛
  • مقطع‌نگاری رایانه‌ای تک‌فوتونی؛
  • برش‌نگاری با گسیل پوزیترون.
    در صورتی که بروز تشنج به دلایل آشکار و غیرقابل نقض باشد، معمولا بیماری صرع تشخیص داده خواهد شد.

تقویت ذهن با حل کردن جدول و سودوکو؟!

حل جدول و سودوکو چطور باعث تقویت ذهن می‌شود؟

طبق بررسی‌های جدیدی که توسط پژوهشگران انجام شده است، یکی از روش‌های تقویت ذهن و بهبود سلامت مغز و مهارت‌های شناختی حل کردن معما است. نتایج یک پژوهش که به تازگی در مجله‌ی جهانی روان‌شناسی سالمندی منتشر شده، ثابت کرده است که هر چقدر افراد در سنین بیش از 50 سال، بیش‌تر بازی‌ها و معماهایی مثل جدول کلمات متقاطع و سودوکو حل کنند، عملکرد مغزشان کاراتر خواهد شد و هرچه انجام این فعالیت در زندگی روزمره منظم‎تر باشد، تاثیر بیش‌تری بر بهبود عملکرد مغزی و تقویت ذهن خواهد داشت.
بسیاری از مشکلات مغزی از جمله آلزایمر، سکته مغزی و … در سنین بالا بیشتر مشاهده می‌شود. در این مقاله به شرح نتایج پژوهشی می‌پردازیم که نشان‌دهنده‌ی تأثیر حل کردن جدول و سودوکو بر سلامتی و تقویت ذهن است.
در این پژوهش که با حضور 19 هزار و 100 نفر صورت گرفته است، از افرادی که معمولا معما حل می‌کنند خواسته شد تا چندین آزمون شامل تست‌های شناختی را به صورت آنلاین حل و نتایج را اعلام کنند. یافته‌ها نشان داد که هرچه افراد بیشتر عادت به حل کردن انواع معماها، مثل جدول‌های مختلف و سودوکو داشته باشند، در آزمون‌های ارزیابی توجه، استدلال و حافظه عملکرد بهتری از خود نشان می‌دهند. مطابق با این بررسی، عملکرد مغز افرادی که اهل حل کردن معما هستند، برابر با عملکرد مغز اشخاصی است که حداقل 10 سال جوان‌تر از آن‌ها هستند. از طرف دیگر، در آزمون‌های سنجش حافظه‌ی کوتاه‌مدت، عملکرد مغز علاقه‌مندان به معما برابر با عملکرد مغز اشخاصی بود که 8 سال از آن‌ها جوان‌تر بودند.

دکتر آن کربت (Ann Corbett)، سرپرست تیم پژوهشی و استاد دانشگاه پزشکی اکستر، در مورد این پژوهش اعلام کرده، بررسی‌های ما حاکی از پیشرفت چشمگیر سرعت و دقت عملکرد شرکت‌کنندگانی بود که به حل معما علاقه داشتند. هرچند ما هنوز نمی‌توانیم ادعا کنیم که حل جدول و معما الزاما موجب کاهش خطر ابتلا به زوال عقل در سنین بالاتر می‌شود، اما این پژوهش نشان می‌دهد که تداوم در این فعالیت‌های معمایی به عملکرد بهتر مغز در طولانی مدت کمک می‌کند. به علاوه با انتشار یافته‌های این پژوهش، نتایج پژوهش‌های پیشین، مبنی بر تأثیر مثبت حل کردن جدول و معما بر عملکرد بهتر مغز و تقویت ذهن برای سال‌های طولانی‌تر، تأیید شد.

پژوهشگران در نظر دارند پژوهش‌هایشان را با همین شرکت‌کنندگان و پس از گذشت زمان نیز تکرار کنند و به بررسی رابطه‌ی میان پیچیدگی معما و میزان زمان حل معما با بهبود عملکرد مغز و تقویت ذهن بپردازند.

حل جدول و سودوکو چطور باعث تقویت ذهن می‌شود؟

بررسی یافته‌های پژوهش

دکتر جری ادواردز Jerri D. Edwards، استاد دانشگاه فلوریدای جنوبی که بر زمینه‌ی مطالعاتی توانایی‌های شناختی و بازی‌های ذهنی تمرکز دارد، با اظهار نظر در مورد این پژوهش اعلام کرده که با توجه به روش تحقیق به کار گرفته شده در آن، که همبستگی و نه تصادفی بوده است، نمی‌توان به صورت قطعی به این نتیجه رسید که انجام بازی‌های ذهنی موجب بهبود عملکرد شناختی افراد و تقویت ذهن می‌شوند. او اعتقاد دارد که باید احتمال علاقه‌مند بودن افرادی که توانایی شناختی بهتری دارند، به این بازی‌ها نیز در نظر گرفته شود.
طبق نظر او، ممکن است افراد با توانایی شناختی ضعیف‌تر هم به این بازی‌ها بپردازند، اما احتمالا در زمان مواجه شدن با ضعف شناختی دچار سرخوردگی می‌شوند و بازی را رها خواهند کرد.

ادواردز تأکید کرده که با در نظر گرفتن پژوهش‌های بالینی بسیاری که به روش تصادفی صورت گرفته‌اند، انجام تمرین‌های شناختی کامپیوتری که سرعت پردازش مغز را به مرور زمان بهبود می‌دهند، در جلوگیری از کاهش توانایی شناختی و کمک به تقویت ذهن در سنین بالا موثرتر خواهد بود.

به علاوه ادواردز معتقد است، «توانایی‌هایی وجود دارند که حتی با افزایش سن تقویت هم می‌شوند، مانند مهارت‌های گفتاری. بنابراین، هر چه به صورت طبیعی سن مغز بیش‌تر شود، عملکرد آن در بازی‌های کلمه‌محور بهبود می‌یابد. در مقابل، برخی مهارت‌های شناختی مانند انتقال توجه از موردی به مورد دیگر، توجه هم‌زمان به چند مورد، چابکی ذهنی، و بی‌توجهی به حواس پرتی با افزایش سن دچار ضعف می‌شوند. بنابراین بسیار مهم است که مغزتان را با انجام مداوم چنین وظایفی به مرور زمان به چالش بکشید.

یکی از مواردی که ادواردز بر آن‌ها تاکید دارد، نقش بازی‌ها در تحریک توانایی شناختی و تقویت ذهن است. ولی او از وجود شواهد حاصل از آزمایش‌های تصادفی کنترل‌شده که نشان‌دهنده‌ی تأثیر آنها در بهبود عملکرد شناختی، کاهش احتمال زوال عقل و بهبود توانایی‌های شناختی باشد، اظهار بی‌اطلاعی می‌کند.

طبق گفته‌ی دکتر جسیکا لنگبام (Jessica Langbaum)، پژوهشگر در زمینه‌ی آلزایمر که یکی از مدیران بنیاد جلوگیری از آلزایمر نیز هست، شواهدی مبنی بر تاثیر مثبت انجام فعالیت‌های محرک توانایی شناختی، مانند حل جدول، در تقویت قابلیت‌هایی مانند فکر، توجه و استدلال کردن وجود دارد. ولی ما هنوز اطمینان نداریم که این امر ناشی از تاثیر مستقیم انجام این فعالیت‌ها باشد. به علاوه، هنوز تاثیر انجام چنین فعالیت‌هایی بر تاخیر شروع ناتوانی‌های شناختی از جمله زوال عقل یا زوال عقل ناشی از آلزایمر برای ما روشن نیست.

او عقیده دارد با وجود قابل توجه بودن تتایج این پژوهش، به دلیل ارائه‌ی داده‌ها توسط خود شرکت‌کنندگان، نباید به طور کامل بر آن‌ها تکیه و اعتماد کرد.

آیا حل جدول در ایجاد تعادل مغزی نیز موثر است؟

آیا حل جدول در ایجاد تعادل مغزی نیز موثر است؟

به گفته‌ی دکتر «گایاتری دِوی (Gayatri Devi)، عصب‌شناس متخصص در اختلالات حافظه، در مورد بررسی مغز در وضعیت طبیعی یا زوال (از جمله زوال ناشی از آلزایمر) باید همواره به این نکته توجه کرد که عملکرد مغز انسان حاصل توازن بین وضعیت آسیب‌شناسی و قدرت شناختی مغز است. به‌عبارت دیگر، با بروز مشکل در وضعیت آسیب‌شناسی مغز (مانند زوال عقل شدید و پیش‌رونده)، حتی بالا بودن توانایی شناختی هم قادر به کاهش شدت پیشرفت بیماری نخواهیم بود.

خبر خوب این است که بیش‌تر انواع زوال عقل و آلزایمر، عموما به کندی پیشرفت می‌کنند. بنابراین به منظور تقویت ذهن و  قدرت مغز و توانایی شناختی، فرصت ایجاد تاخیر در شروع نشانه‌ها یا حتی جلوگیری کامل از آن وجود دارد.

در نهایت حل کردن معماهایی مانند جدول و انجام سایر فعالیت‌های ذهنی در تقویت ذهن و افزایش قدرت آن موثر هستند، همان‌گونه که انجام ورزش جسمی نیز این تاثیر را دارد. طبق گفته‌ی دکتر دوی؛ باید به این نکته توجه کرد که که به مرور زمان و با افزایش سن، باید به صورت مستمر از مغزتان استفاده کنید و آن را به چالش‌ بکشید. لازم نیست حتما زیاد جدول یا سودوکو حل کنید؛ یادگرفتن یک زبان جدید یا یک مهارت جدید نیز بسیار موثر است.

دوی اضافه کرده: «صرف نظر از اینکه به انجام چه فعالیتی مشغول هستید، زمانی که با مسائل چالش‌برانگیز در زندگیتان مواجه شوید، همه‌ی قسمت‌های مغزتان درگیر پیدا کردن یک راه‌حل خواهند شد. که موجب تقویت شبکه‌های مغزی و توانایی شناختی‌تان می‌شود.

نتیجه‌گیری

با توجه به نتایج پژوهش اخیر، در صورتی که افراد بالای50 سال زمان بیش‌تری را در فعالیت‌های روزمره‌شان به حل کردن معما، جدول و سودوکو ‌یپردازند، عملکرد مغزی بهتری خواهند داشت. البته برخی پژوهشگران نیز بر همبستگی و نه تصادفی بودن روش انجام پژوهش تاکید کرده‌اند و معتقدند نباید با اطمینان در مورد تاثیر فعالیت‌های ذهنی بر عملکرد بهتر مغز اظهار نظر کرد.

با این‌حال، متخصصان مغز و اعصاب بر این تکته تاکید دارند که به‌چالش‌کشیدن مغز با روش‌هایی مانند حل معما یا یادگیری زبان، تاثیر مثبتی بر چابکی ذهنی و توانایی شناختی دارد. بنابراین انجام فعالیت‌های ذهنی را در برنامه روزمره‌ی زندگیتان قرار دهید؛ حل معما یا آموختن یک زبان جدید علاوه بر افزایش هیجان و لذت‌بخش کردن لحظات زندگی‌تان، به سرعت و چابکی ذهنتان نیز کمک خواهد کرد.


چگونه بفهمیم افسردگی داریم؟با علائم و درمان افسردگی آشنا شویم.

افسردگی چیست؟

آیا تا به حال در هنگام احساس غمگین و بی‌انگیزه بودن به علائم افسردگی در وجودتان شک کرده‌اید؟ با وجودی که افسردگی تنها به احساس غم محدود نمی‌شود، ولی ویژگی‌های خُلقی مانند تجربه‌ی احساس اندوه، زودرنجی و پوچی در بین همه‌ی اختلالات افسردگی، مشترک است و به همراه تغییرات جسمی و ذهنی که رخ می‌دهد، توانایی فرد برای زندگی و عملکردهای معمول را کاهش می‌دهد. به علاوه فرد افسرده احتمالا احساساتی مانند اضطراب، بی ارزشی، ناامیدی، بی‌حمایتی، احساس گناه، اختلال در خواب و اشتها، احساس خستگی و عدم تمرکز را تجربه خواهد کرد.
جالب است بدانید که افسردگی متداول ترین نوع اختلال نوروتیک یا روانی است، تا حدی که به آن سرماخوردگی روانپزشکی گفته می‌شود. با وجود این‌که ممکن است برخی فقط یک‌بار در طول زندگیشان این بیماری را تجربه کنند، ولی برای بیش‌تر مبتلایان، علائم این اختلال تکرارشونده هستند.
موفقیت در درمان افسردگی منوط به تشخیص در مراحل اولیه و پیگیری برای انجام اقدامات درمانی مانند دارودرمانی، روان‌درمانی و تغییر سبک زندگی بیمار است و در صورت عدم پیگیری در زمان مناسب، پیامدهای جبران ناپذیری به دنبال خواهد داشت. افرادی که به افسردگی حاد مبتلا باشند می‌توانند به درجه‌ای از ناامیدی برسند که دست به خودکشی بزنند. بنابراین آگاهی از نشانه‌های این بیماری نقش مهمی در پیشگیری و درمان این بیماری دارد.

نشانه‌ها و علائم افسردگی

نشانه‌ها و علائم افسردگی

علائم افسردگی هم مانند هر اختلال روانی دیگر، مشخصه‌ای آشکار دارد و آن تاثیر منفی بیماری در روند عادی زندگی روزمره فرد است. این علائم عبارتند از:
ناامیدی
افسردگی، این احساس را در ذهن بیمار تقویت می‌کند که هرگز اتفاق خوبی برایش رخ نخواهد داد. توجه کنید که معمولا در چنین مواقعی افکار منفی، به افکار خودکشی‌گرایانه منجر می‌شوند و لازم است اقدامات پیشگیرانه صورت گیرد.
اختلال در تمرکز
مبتلایان به افسردگیِ حاد معمولا با عدم تمرکز مواجه می‌شوند. برای مثال ممکن است در مطالعه روزنامه یا تماشای یک سریال تلویزیونی دچار مشکل ‌شوند و تصمیم‌گیری‌، حتی در سطح تصمیمات ساده برای‌شان مشکل باشد.
اختلال در الگوی اشتها
معمولا افراد مبتلا، به عنوان مکانیسم مقابله، به خوردن بیش از حد معمول یا کم‌تر از حد معمول روی می‌آورند که نتیجه‌ی آن کاهش یا افزایش شدید در وزنشان است.
اختلال در الگوی خواب
بیش‌تر مبتلایان دچار تغییر در الگوی رایج خوابشان می‌شوند. تغییر الگوی خواب می‌تواند هم به صورت خواب زیادتر از معمول و هم به صورت بی‌خوابی خود را نشان دهد. از نشانه‌های ابتلا به افسردگی حاد در افراد، بیدار شدن در زمان صبح خیلی زود است.
بی‌انگیزه بودن
معمولا مبتلایان به افسردگی، انگیزه‌ی انجام فعالیت‌های معمول روزمره‌شان را از دست می‌دهند یا ظرفیت تجربه‌ی شادی را نخواهند داشت. حتی ممکن است دچار کاهش یا عدم تمایلات جنسی شوند.
بی‌انرژی بودن
بیش‌تر مبتلایان به افسردگی از احساس خستگی شکایت می‌کنند، دچار کندی در فکر کردن می‌شوند و برای انجام فعالیت‌های روزمره و معمول خود با مشکل مواجهند.
کاهش اعتمادبه‌نفس
بیماران مبتلا به افسردگی، اکثر اوقات در فکر کاستی‌ها و شکست‌هایشان هستند و احساس گناه و درماندگی در فعالیت‌هایشان می‌کنند. جملاتی مانند «من شکست می‌خورم.» یا «زندگی خیلی عجیب و وحشتناکه.» مدام در ذهنشان تکرار می‌شود.
دردهای فیزیکی
عده‌ای از مبتلایان به افسردگی، به جای شکایت از حس ناراحتی و اندوهشان، مدام از سردرد یا مشکلات معده صحبت می‌کنند.
اختلال حرکتی
برخی از افرادی که به افسردگی مبتلا هستند، از نظر قوای جسمی و فیزیکی دچار تحلیل یا به بی‌قراری حرکتی مبتلا می‌شوند، برای مثال ممکن است صبح خیلی زود بیدار شوند و برای چند ساعت متوالی در اتاق قدم بزنند.
در زمان مطالعه و بررسی علائم افسردگی در نظر داشته باشید که تشخیص این اختلال بسیار پیچیده است، به دلیل این‌که گاهی دوره‌‌های افسردگی بخشی از اختلال دوقطبی یا سایر بیماری‌های روانی هستند. این‌جاست که اهمیت مراجعه به یک پزشک متخصص مغز و اعصاب مشخص می‌شود. البته توصیف خود فرد افسرده از علائمی که احساس می‌کند هم بسیار مهم است، و ثابت شده که این امر تحت تاثیر تفاوت‌های فرهنگی نیز هست. برای مثال در فرهنگ غربی، مبتلایان به افسردگی معمولا در مورد احساسات‌شان صحبت می‌کنند. ولی در کشورهای شرقی، به نحو عجیبی بیش‌تر در مورد دردهای جسمی تاکید می‌شود. بنابراین مهم است که افراد به درمان‌گرانی مراجعه کنند که دارای فرهنگ مشترک باشند یا از ویژگی‌های فرهنگی بیمار شناخت کافی داشته باشند.

دلایل ابتلا به افسردگی

ساختار مغز

ثابت شده که عوامل زیادی در ابتلا به افسردگی موثر هستند. اختلال افسردگی، گاهی به دلیل بیماری‌های جسمی، مشکلات زندگی، یا هر عامل محرک دیگری ظاهر می‌شود و گاهی نیز بدون بروز هیچ یک از دلایل گفته شده و به طور ناگهانی بروز خواهد کرد. اما به هر حال موارد زیر نقش مهمی در ظاهر شدن این بیماری دارند:
ژنتیک
گاهی اختلالات خُلقی و افکار خودکشی‌گرایانه‌ زمینه‌ی ژنتیکی دارند، ولی به هر حال ژنتیک فقط یکی از عوامل موثر در افرایش خطر ابتلا به افسردگی در افراد است. ژن‌های دوقلوهای همسان هم دارای تشابه صددرصدی هستند، ولی فقط سی درصد احتمال وجود دارد که هر دو به افسردگی مبتلا شوند. معمولا نشانه‌های افسردگی در افرادی که زمینه‌‌ی ژنتیکی داشته باشند، در سنین پایین‌تر بروز می‌کند. و علاوه بر عامل ژنتیک، عوامل بسیار دیگری نیز در ابتلای این افراد به اختلال افسردگی مؤثر هستند، مانند مشکلات زندگی و اتفاقات ناگوار.
شرایط زندگی
موقعیت محل سکونت، شرایط مالی و وضعیت تاهل فرد، تأثیر زیادی در بروز افسردگی دارند. اما همواره این فرضیه نیز پذیرفته شده که به صورت برعکس، دلیل بروز شرایط نامناسب در زندگی فرد می‌تواند افسردگی او باشد. برای مثال درصد بروز افسردگی در افراد بی‌خانمان بیش‌تر است، ولی در برخی موارد نیز ممکن است وجود اختلال افسردگی در این افراد دلیل آوارگی‌شان باشد.
تروما
تجربه‌ی تروما یا همان ضربه‌ی روحی شخص در سن پایین می‌تواند در نوع واکنش مغز نسبت به ترس و استرس، تغییرات بلندمدت ایجاد کند. این تغییرات مغزی موجب می‌شود که احتمال بروز افسردگی در افرادی که سابقه‌ی ترومای دوران کودکی دارند، افزایش یابد.
مواد مخدر
احتمال ابتلا به افسردگی در افرادی که به مواد مخدر اعتیاد دارند، افزایش می‌یابد.
ابتلا به سایر بیماری‌ها
ثابت شده که احتمال ابتلا به این بیماری در افرادی که سابقه‌ی اضطراب، دردهای مزمن و سردردهای مزمن، اختلالات خواب، یا اختلال کم‌توجهی‌-بیش‌فعالی (ADHD) دارند، بیش‌تر خواهد بود.
ساختار مغز
بررسی تصاویر مغزی این نکته را ثابت کرده که میزان فعالیت لوب پیشانی مغز در افراد مبتلا، کاهش می‌یابد. به علاوه گفته می‌شود که الگوهای مغزی این افراد هنگام خواب متفاوت است. افسـردگی حتی موجب تغییر نحوه‌ی پاسخگویی غده‌ی هیپوفیز و هیپوتالاموس فرد نسبت به تحریکات هورمونی نیز می‌شود.

افرادی که به افسردگی مبتلا می‌شوند معمولا چه ویژگی‌هایی دارند؟

افرادی که به افسردگی مبتلا می‌شوند معمولا چه ویژگی‌هایی دارند؟

 

ابتلا به این بیماری ویژه‌ی گروه خاصی نیست و در هر قوم و نژاد، سن، طبقه‌ی اجتماعی و ‌اقتصادی ظاهر می‌شود. ولی افراد مختلف تجربه‌ها‌ی متفاوتی از بیماری خواهند داشت.
زنان
دلایل مختلفی مانند ژنتیک، بیولوژی، باروری، تغییرات هورمونی و روابط بین‌فردی منجر به ابتلای زنان به آن می‌شود. بسیاری از زنان دچار تغییرات رفتاری و جسمی مانند احساس افسردگی و تحریک‌پذیری در دوران قاعدگی هستند و بسیاری از زنان افسرده نیز تجربه‌ی احساس علائم شدیدتری در دوران پیش از قاعدگی دارند. به علاوه، علائم آن تا زمان آغاز قاعدگی در مبتلایان به سندرم پیش از قاعدگی (PMS) و اختلال ملال پیش از قاعدگی (PMDD)به تدریج شدیدتر می‌شوند. پژوهشگران در حال بررسی چگونگی تاثیر تغییر دوره‌ای هورمون‌ها بر ساختار شیمیایی مغز در مبتلایان به این بیماری هستند.
هم‌چنین بسیاری از زنان دچار اختلالات خُلقی مقطعی مانند افسردگی پس از زایمان می‌شوند. این اختلال در فاصله کمی پس از وضع‌حمل ظاهر می‌شود و اضطراب، گریه، بی‌خوابی یا افکاری مانند آسیب رساندن به خود یا نوزاد از علائم آن هستند. به نحوی که انجام فعالیت‌های عادی روزمره برای فرد با مشکل همراه می‌شود.
مردان
به طور کلی به دلایل فرهنگی مردان بیش از زنان دچار خجالت‌ از افسردگی‌شان می‌شوند. به همین دلیل به دنبال راه‌هایی برای فرار از درمان آن مانند خوددرمانی با مصرف مواد مخدر هستند. عدم اقدام برای درمان افسردگی در مردان پیامدهای غیرقابل جبرانی در پی دارد، و به همین دلیل آمار خودکشی‌های منجر به فوت در مردان بیش‌تر است.
کودکان و نوجوانان
معمولا همه‌ی کودکان در سنین اولیه‌ی رشد با مشکلات احساسی مقطعی رو‌به‌رو می‌شوند، اما گاهی و در برخی کودکان این بحران‌های مقطعی به افسردگی می‌انجامد. ثابت شده که در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال یادگیری، اختلال کم‌توجهی‌-‌بیش‌فعالی، اختلال اضطراب و اضطراب نافرمانی مقابله‌جویانه (ODD) احتمال ابتلا به افسردگی بیش‌تر است. به علاوه، وجود سابقه‌ی خانوادگی اختلالات خُلقی، استرس زیاد، و تروما نیز موجب افزایش احتمال افسردگی در سنین پایین خواهد شد.
معمولا کودکان افسرده کم‌تر از احساساتشان صحبت می‌کنند و به جای آن بیش‌تر از دردهای فیزیکی شکایت دارند. اما در نوجوانان علائم افسردگی متفاوت‌تر است و باید جدی گرفته شود. این نشانه‌ها شامل رفتارهای پرخطر، مصرف مواد مخدر، پرخاشگری، مشکلات تحصیلی و فرار هستند. به علاوه، آمار خودکشی در نوجوانان افسرده بالاتر است. سازمان جهانی بهداشت در گزارشی اعلام کرده که خودکشی سومین عامل مرگ‌ومیر نوجوانان در سنین بین پانزده تا نوزده است.
سالخوردگان
معمولا این بیماری در سنین بالا قابل درمان‌ نیست، به دلیل این‌که که بسیاری از این مبتلایان، افسردگی را یکی از پیامدهای طبیعی پیری و حتی واکنشی طبیعی در مقابل مشکلات جسمی و روحی سالخوردگی می‌دانند. ممکن است میان علائم آن در سالخوردگان با جوان‌ترها تفاوت‌هایی وجود داشته باشد. برخی از علائم که مخصوص سنین بالا هستند شامل اختلال در حافظه، دردهای مبهم و توهم است. به علاوه یکی از عوارض جانبی داروهایی مانند داروهای فشارخون، سکته و حمله‌ی قلبی، و حتی شکستگی لگن ابتلا به افسردگی است. چون این داروها معمولا در سالخوردگی مصرف می‌شوند و با ظهور افسردگی نیز ارتباط دارند.

درمان افسردگی

درمان افسردگی

این بیماری بسیار مخرب ولی به میزان موثری قابل درمان است. تنها کاری که باید انجام دهید پیگیری برای مراجعه به مراکز درمانی و رعایت مراحل درمان پزشکتان است. روش‌های معمول درمان افسردگی عبارتند از:
روان‌ درمانی: رفتار درمانی شناختی (CBT)، درمان بین‌فردی، و درمان خانواده‌محور
دارودرمانی: داروهای ضدافسردگی، داروهای آنتی‌سایکوتیک (ضد روان‌پریشی)، و تثبیت‌کننده‌های خُلقی
استراتژی‌های خود مدیریتی
ورزش درمانی
درمان تحریک مغزی: درمان الکتروشوک (ECT) و تحریک مغناطیسی جمجمه‌ای تکرارشونده (RTMS)
نور درمانی: قرار دادن فرد در معرض طیف کامل نور با کمک یک جعبه‌ی نور برای تنظیم میزان ترشح هورمون ملاتونین
رویکردهای ذهن/جسم/روح: مدیتیشن، ایمان و دعا
درمان‌های جایگزین: تغذیه‌درمانی، طب سوزنی، و مراقبه
وضعیت‌هایی شامل اعتیاد و بیماری‌هایی مثل اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) و اختلال کم‌توجهی‌-‌بیش‌فعالی موجب ایجاد اختلال در فرایند درمان افسردگی می‌شوند. روشن است که درمان موفق هر کدام از این مشکلات نیز، موجب بهبود قابل توجه علائم افسردگی خواهد شد.